Δημοτικό Σχολείο Παιδόπολης «Καλή Παναγία»:

Εκεί που η ιστορία συνάντησε τη ζωή

Χαρίση Αντωνία (Εκπαιδευτικός - Δρ. Ιστορίας)

Το Μάρτιο του 1948 ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος που βρίσκονταν στην πιο κρίσιμη καμπή του, απόκτησε νέους πρωταγωνιστές, τα παιδιά, που ενεπλάκησαν σε αυτόν από τις δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις με σκοπό την προστασία και τη σωτηρία τους. Ο «πόλεμος των παιδιών», υπήρξε ένα από τα οξύτερα πεδία της αντιπαράθεσης που τροφοδότησε τα προπαγανδιστικά επιτελεία των αντιμαχόμενων πλευρών.

Ο αρνητικά φορτισμένος όρος «παιδομάζωμα» που χρησιμοποιήθηκε το 1948, από τη δεξιά ρητορική, εξυπηρέτησε ιδεολογικές και άλλες σκοπιμότητες, καθώς η μετακίνηση των παιδιών αποτέλεσε μέρος της πολιτικής και στρατιωτικής αντιπαράθεσης των δύο αντιμαχόμενων πλευρών, καθώς ο εμφύλιος πόλεμος δεν κρίθηκε μόνο στα πεδία των μαχών αλλά και στην προσπάθεια προσεταιρισμού της ελληνικής κοινωνίας.

Στις 27 Φεβρουαρίου 1948, η ελληνική κυβέρνηση υπέβαλε αγωγή στην «Ειδική Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για τα Βαλκάνια», με την οποία κατήγγελλε ότι Ελληνόπουλα μετακινούνταν με τη βία από τους αντάρτες πέρα από τα σύνορα, στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και κρατούνταν σε αυτές.

Σύμφωνα με την αγωγή, στόχος τους ήταν να τρομοκρατήσουν τις ελληνικές οικογένειες για να τους βοηθήσουν, να εκπαιδεύσουν τα παιδιά με βάση την κομμουνιστική ιδεολογία, να καταστρέψουν την ελληνική φυλή αποξενώνοντας τα Ελληνόπουλα, να αποδιοργανώσουν τη γεωργική παραγωγή, εξαναγκάζοντας τις οικογένειες να εγκαταλείψουν την ύπαιθρο κατευθυνόμενες προς τις πόλεις για να σώσουν τα παιδιά τους. Στο τέλος επισημαίνονταν ότι το σχέδιο και η εκτέλεσή του συνιστούσαν το «έγκλημα της γενοκτονίας» .

Συνέχεια

Το συγκεκριμένο θέμα αποτέλεσε αντικείμενο έρευνας της συγγραφέα και πρωτοπαρουσιάστηκε στην επιστημονική ημερίδα της Ε.Μ.Ι.Π.Η. "Μιλάμε για τη Βέροια του 20ου αιώνα" (Δεκαετίες 1950-1970).