Η πολιορκία της Κωνσταντινούπολης και ο Ακάθιστος Ύμνος μέσα από το Αναγνωστικό της Ε΄ Δημοτικού (1966)

Τί ὡραῖα λόγια! Τί γλυκιὰ μελωδία ἀκούσαμε ἀπόψε! ἔλεγε ἡ ῾Ελένη στὴ μητέρα της τὸ βράδυ τῆς Παρασκευῆς τῆς πέμπτης ἑβδομάδας τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, καθὼς γύριζαν στὸ σπίτι ἀπὸ τὴν ἐκκλησία. Καὶ χωρὶς νὰ τὸ καταλάβη σιγοψιθύρισε: Ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τὸ Χαῖρε.
Δέν θυμόταν ὅμως τὸ παρακάτω κι’ ἐξακολούθησε: Τῇ ῾Υπερμάχω Στρατηγῷ τὰ νικητήρια· ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν,εὐχαριστήρια ἀναγράφω σοι, ἡ Πόλις σου, Θεοτόκε. Ἀλλ᾽ὡς ἔχουσα τὸ Κράτος ἀπροσμάχητον ·ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον, ἵνα κράζω σοι: Χαῖρε, νύμφη ἀνύμφευτε.
- Δὲν ξέρω, μητέρα, γιατὶ αὐτὸ τὸ τροπάριο μ’ ἀρέσει πολύ, συνέχισε ἡ ῾Ελένη, ὅταν τελείωσε τὸ ψάλσιμο.
- Μὰ εἶναι, παιδί μου, νὰ μὴ σ’ ἀρέση καὶ νὰ μὴ σ’ ἐνθουσιάζη ὁ ὕμνος αὐτὸς τῆς Παναγίας μας, ὁ ὁποῖος συνδέεται μὲ μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ ἔνδοξες σελίδες τῆς ἱστορίας τοῦ ῎Εθνους μας;
- Ἀλήθεια, μητέρα, ἔχει κι αὐτός, ὅπως καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἐκκλησιαστικοί μας ὕμνοι, σχέση μὲ τὴν ἱστορία του ῎Εθνους μας; ρώτησε τώρα η Ἑλενη ἐπίτηδες, γιὰ να κᾴμη τὴ μητέρα της νὰ τής διηγηθῆ κάτι καινούργιο γιὰ τα, κατορθώματα τῶν προγόνων μας, τὰ ὁποῖα τόσο τῂν συγκινοῦσαν καὶ τὴν συνάρπαζαν.
Κι ἡ μητέρα, ἡ ὁποία ἀφορμὴ ζητοῦσε, για ν’ απασχολῆ τὴν κόρη της μὲ ὠφέλιμες ἱστορίες, ἄρχισε: «Πολλὲς φορὲς ἡ Κωνσταντινούπολη παιδί μοὺ ἡ θαυμαστὴ πρωτεύουσα τῆς ἔνδοξης ῾Ελληνικῆς αὑτακρατορίας-, αντιμετώπισε μεγάλους καὶ φοβεροὺς κινδύνους καὶ, πολλές φορές χρειάστηκε ν’ ἀγωνιστῆ σκληρά και να χύση ἄφθονο τὸ αἷμα τῶν παλικαριῶν της, γιὰ νὰ τοὺς νικήση.
Μὰ ἐκείνη τη φορά βρέθηκε χωρίς πολλούς ὑπερασπιστὲς καὶ ἡ ἀγωνία, τὴν ὁποία δοκίμασε ὁ λαὸς μπροστὰ στὴ βάρβαρη ἐπίθεση τοῦ ἑχθροῦ, δὲν ἦταν λίγη.
῏Ηταν τὴν ἐποχή ποὺ ὁ Ἡράκλειος, ἀφοῦ συνθηκολόγησε μὲ τοὺς βορινοὺς ἐχθροὺς τοῦ Κράτους, τοὺς Ἀβάρους, κήρυξε τὸν πόλεμο ἐναντίον τῶν Περσῶν κι εἶχε πάει μακριά, μέσα στὰ βάθη τῆς Περσίας. ῎Ηθελε νὰ χτυπήση τὸ θηρίο στὴν καρδιὰ του, μέσα στὴ χώοα του, γιατὶ ὁ κίνδυνος ἀπ’ αὐτὸ ἦταν μεγάλος. Κίνδυνος τοῦ ῎Εθνους, κίνδυνος τοῦ Χριστοῦ, κίνδυνος τοῦ πολιτισμοῦ.
Οἱ νικηφόρες μάχες τῶν ῾Ελλήνων ἀκολουθοῦσαν ἡ μιὰ τὴν ἄλλη, κι ὁ Πέρσης βασιλιὰς Χοσρόης εἶχε περιέλθει σὲ δύσκολη θέση. ῎Επρεπε ν’ ἀφήση τὴ Χαλκηδόνα, ἀπὸ τὴν ὁποία μὲ τὰ στρατεύματά του πίεζε τὴν πρωτεύουσα, καὶ νὰ γυρίση στὴν Περσία. Προσπάθησε ὅμως στὸ μεταξὺ νὰ πείση τοὺς Αβάρους, γιὰ νὰ παραβιάσουν τὴ συμφωνία, τὴν ὁποία εἶχαν κάνει μὲ τὸν ῾Ηράκλειο, καὶ νὰ ἐπιτεθοῦν ἐναντίον τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τὸ βορρά. Προπαντὸς τώρα, ποὺ ὸ αὐτοκράτορας μὲ τὸν πολὺ στρατὸ ἦταν πολὺ μακριὰ καὶ δὲν ὑπῆρχε τρόπος νὰ γυρίση. Καὶ οἱ Ἄβαροι, χωρὶς πολλοὺς δισταγμοὺς ἢ ἐπιφυλάξεις δέχτηκαν καὶ παρασπόνδησαν.
Ἐπετέθησαν λοιπὸν ἐναντίον τῆς αὐτοκρατορίας καὶ ἄρχισαν νὰ καῖνε, ν’ ἁρπάζουν, νὰ λεηλατοῦν καὶ νά καταστρέφουν τὶς βορινὲς ἐπαρχίες, προχωρώντας σιγᾲ - σιγὰ πρὸς τὴν Πόλη, ἕως ὅτου ἔφτασαν ἔξω ἀπὸ τὰ τείχη της καὶ τὴν πολιόρκησαν.
Φαντάζεσαι τώρα, ῾Ελένη, τὴν ἀγωνία τοῦ πολιορκημένου λαοῦ. Οἱ ἱκανοὶ μαχητές του ἦταν στὴν Περσία. Καὶ αὐτοὶ ἦταν τόσο λίγοι... Καὶ πάλι ὅμως δὲν δείλιασαν. ᾽Ενίσχυσαν τὴ φρουρὰ τῶν τειχῶν κι ἀντέταξαν ἀποτελεσματικὴ ἄμυνα.
Ἀλλὰ ἡ πολιορκία γινόταν πιὸ στενὴ κι ἡ πίεση στὰ τείχη μεγάλωνε. Μάταια ὁ πατριάρχης Σέργιος καὶ ὁ πρωθυπουργὸς Βῶνος παρακαλοῦσαν τὸν ἀρχηγὸ τῶν Ἀβάρων Χαγάνο νὰ δεχτῆ ὅσα δῶρα θελήση νὰ ζητήση καὶ νὰ ἐγκαταλείψη τὴν Πόλη.
Ὑπερήφανος ἐκεῖνος γιὰ τὴν εὔκολη, ὅπως νόμισε, κατάκτηση ἔδιωξε μὲ βάναυσο τρόπο τοὺς ἀπεσταλμένους μ’ αὐτὰ τὰ ἀγέρωχα λόγια:
- Δὲν δέχομαι τίποτε. Νὰ φύγετε ὅλοι ἀπὸ τὴν Πόλη, γιατὶ δὲν πρόκειται νὰ γλιτώση κανείς. Εἶναι ἀδύνατο νὰ σωθῆτε, ἐκτὸς ἂν γίνετε ψάρια καὶ περάσετε τὴ θάλασσα κολυμπώντας ἢ πουλιὰ καὶ πετάξετε στὸν ἀέρα.
Κι ἐπανέλαβε τὴν ἐπίθεσή του αὐτὴ τὴ φορὰ ἀπὸ ξηρὰ μὲ τὶς περίφημες πολιορκητικὲς μηχανές, τοὺς κινητοὺς πύργους, κι ἀπὸ τή θάλασσα μ’ ἀναρίθμητα μονόξυλα.
῾Ο λαὸς τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὑποστήριζε τὴν ἄμυνά του. ῎Εστρεψε ὅμως τὰ βλέμματα καὶ τὴν ψυχή του στὸ Θεό.
᾽Εκεῖ κοντὰ στὰ τείχη, στὴν ἐκκλησία τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν, γονατιστοὶ ὅλοι προσεύχονταν μπροστὰ στὴν ῞Αγια εἰκόνα γιὰ τὴ σωτηρία τῆς Πόλεως. Καί, ὢ θαῦμα! Τὴ θάλασσα, γαληνεμένη ὡς τὴ στιγμὴ ἐκείνη, τάραξε τρομερὴ τρικυμία. Τὰ μονόξυλα ἕνα ἕνα ἀναποδογύριζαν καὶ βούλιαζαν. Κι ἡ ψυχὴ τῶν πολιορκημένων μεμιᾶς γιγαντώθηκε, ὅσο ποτὲ ἄλλοτε. Ὅρμησαν ἐναντίον τῶν Ἀβάρων ἔξω ἀπὸ τὰ τείχη. Κι αὐτοί, φοβισμένοι ἀπὸ τὴ συμφορὰ τῆς θάλασσας κι' ἀπὸ τὴν ἀπροσδόκητη τροπὴ τῆς καταστάσεως, διαλύθηκαν κι ἀναγκάστηκαν νὰ φύγουν.
Νὰ φύγουν καὶ νὰ μὴν ξαναγυρίσουν! Κι' ἀμέσως πολεμιστὲς ἀνδρεῖοι, γέροντες σεβάσμιοι, γυναῖκες εὐσεβεῖς καὶ παιδιὰ χαρούμενα, ὅλοι πλημμυρισμένοι ἀπὸ εὐτυχία, μὲ τὸν Πατριάρχη, ὁ ὁποῖος κρατοῦσε τὴ
θαυματουργὴ εἰκόνα μπροστά, ξεκίνησαν γιὰ τὴν ἐκκλησία τῆς Παναγίας.
Ὅλη τὴ νύχτα, ὄρθιοι, χωρὶς κανείς τους νὰ καθίση, ἔψαλλαν στὴν ῾Υπέρμαχο Στρατηγὸ νικητήριους ὕμνους, εὐχαριστίες καὶ δοξολογίες γιὰ τὸ θαῦμα τῆς σωτηρίας τους.
῎Εψαλλαν τὸν Ἀκάθιστο Ὕμνο, παιδί μου, τὸν ὁποῖο κι ἐμεῖς κάθε χρόνο, σὰν ἀπόψε, ἐπαναλαμβάνομε στη μνήμη της προστάτισσάς μας Παναγίας καὶ τῶν ἀνδρείων ἐκείνων».

Θεόδωρος Γιαννόπουλος

Από το Αναγνωστικό της Ε΄ Δημοτικού (1966) των Καλαματιανού, Γιαννοπούλου, Δούκα, Δεληπέτρου, κ.α.